Als kind was ik rond deze (kerst)tijd van het jaar het gelukkigst. Mijn moeder die warme chocolademelk voor ons maakte met een heerlijke laag slagroom, de bordspellen die uit de kast gehaald werden, het op kerstochtend van de trap afstormen met kriebels van opwinding. Het graniet dat glanste en het roestvrijstaal dat een zachte gloed kreeg door het kaarslicht, terwijl ik al watertandend toe keek hoe de broodjes uit de oven gehaald werden.
Ik denk vaak met weemoed terug aan deze tijden. Gelukkig is het kerstfeest een feest waar jong en oud van kan blijven genieten. De kerstdagen laten mijn hart in ieder geval niet koud. Home Alone kijken voor de tigduizendste keer maakt me even blij als vroeger toen ik wel tien keer achter elkaar Assepoester kon kijken. (En dit kan ik nog steeds!)
Het enige verschil is, dat ik vroeger nog geen verantwoordelijkheden had tijdens de feestdagen behalve het openmaken van de voor mij -en niet voor mij bestemde cadeautjes en het opeten van alle kerstchocolaatjes. Ook geen gesjouw met een kerstbouw, want deze stond gewoon zomaar in ene keer in de woonkamer te stralen in al zijn pracht en praal.
Helaas is het leed van de kerstboom op -en aftuigen mij de laatste jaren niet altijd bespaard gebleven. Het met een gejaagde ademhaling en zweterige handjes omklemmen van een kerstboom die je door de gehele stad heenzeult op weg naar huis, is mij niet onbekend. Ondanks dat de helft van de naalden verloren raken tijdens zo een helse rit, kan dit de pret niet drukken. Het versieren van de kerstboom met op de achtergrond Mariah Carey en Justin Bieber (belieber, belieber, belieber) geeft een echt kerstgevoel.
Een kerstboom uitzoeken en optuigen met z’n tweetjes kan trouwens ook heel romantisch zijn. Gelukkig heb ik mijn moeder om dit romantische moment mee te delen. Zij is mijn kerstengel die er dit jaar voor heeft gezorgd, dat er toch op magische wijze een mooie boom zijn plek heeft ingenomen in mijn huis. Daarmee is mij in ieder geval tot nu toe een hersenschudding onthouden. Dit is weer een ander verhaal. Namelijk het: ‘In je eentje een kerstboom aftuigen en deze proberen door het raam naar buiten te loodsen, tot plots het rolluik naar beneden valt op je hoofd verhaal!’ Altijd leuk om mensen mee aan het lachen te maken tijdens het kerstdiner.
Mijn enige verantwoordelijkheden dit jaar zullen zijn: geld uitgeven aan lekkernij in de supermarkt, het bestellen van pizza, het eten van dit al, het uitzoeken van feel-good movies, opsturen van kerstkaartjes, gezellig zijn voor mijn familie en vrienden, heel veel dansen en zingen, nog meer eten en natuurlijk het keihard inmaken van een ieder die de strijd met me durft aan te gaan wat bordspellen betreft inclusief overwinningsdansje. And last but not least: het kordaat maken van een fles champagne!
Deze kerst spendeer ik in ieder geval met de mensen van wie ik houd en dat is en blijft waar het voor mij om gaat. Ik hoop dat jullie allemaal een mooie kerst zullen hebben met dierbare mensen om jullie heen en ook met de mensen in gedachten die er niet bij kunnen zijn. En wie weet is er wat ruimte over in ons kersthart om iemand te kunnen verblijden die er niet zo warmpjes bij zal zitten deze dagen. Een hele fijne kerst!
Liefs,
Rowenda Mackelie